AlanaMoore

Τα μάτια σου αγγίζουν τη σιωπή μου, και ξαφνικά ο κόσμος γίνεται δέρμα. Τίποτα δεν υπάρχει εκτός από αυτό το ρίγος που μαθαίνει να αναπνέει το όνομά σου.

Κάτω από το φως κρύβω τη σκιά, αυτή που καίει απαλά. Πλησίασε ήσυχα. Η φωτιά ξέρει να αναγνωρίζει το πεπρωμένο της.

Στο δέρμα μου, το άρωμα του μυστικού, στα χείλη μου, η υπόσχεση του ιλίγγου. Αν ήξερες όλα όσα κρύβω, δεν θα κοιμόσουν ποτέ ξανά.

Δεν λέω τίποτα, αφήνω τις χειρονομίες μου να μιλήσουν. Η σιωπή έχει τα λόγια της και τα ξέρω όλα.

Στα όνειρά μου δεν έχεις όνομα, μόνο μια ζεστασιά, ένα ίχνος. Δεν ψάχνω για σένα, ψάχνω για τον ίλιγγο που αφήνει.

Οι σκέψεις σου με κρατούν πιο σφιχτά από κάθε αγκαλιά. Αρκεί να είμαι η ιδέα σου, αρκεί να είναι φλογερή.

Μου αρέσει η στιγμή πριν από την κίνηση, η ανάσα πριν από τη λέξη. Εκεί γεννιέται η επιθυμία και δεν πεθαίνει ποτέ.

Ο χρόνος γλιστράει στο δέρμα μου σαν μια ανυπόμονη ανάμνηση. Κάθε λεπτό γίνεται χάδι, κάθε δευτερόλεπτο υπόσχεση.

Ονειρεύομαι κατά το ήμισυ, για να μην σε χάσω εντελώς. Στο σκοτάδι, η απουσία σου έχει τη γεύση της ημιτελούς απόλαυσης.

Κάτω από το δέρμα μου, η νύχτα ξυπνάει, αργά και καυτή, σαν ένα μυστικό που ψάχνει το φως. Οι σκέψεις σου περνούν δίπλα μου χωρίς να με αγγίζουν, κι όμως νιώθω τη φωτιά τους, τον ψίθυρο τους να γλιστράει στις φλέβες μου. Γίνομαι σιωπή, αναπνοή, αναμονή — μια γλυκιά φλόγα στο σκοτάδι, που σκύβει στην ιδέα σου. Κάθε δευτερόλεπτο τεντώνεται, επιμηκύνεται, σαν μια επιθυμία που αρνείται να κοιμηθεί. Και αν έκλεινες τα μάτια σου, ίσως να άκουγες την καρδιά μου να χτυπάει στον ρυθμό της αναπνοής σου.

Τα λόγια σου γλιστρούν στο δέρμα μου σαν αόρατα δάχτυλα. Σχεδιάζουν μυστικά μονοπάτια, φωτίζουν κοιμισμένους κόσμους. Δεν λέω τίποτα — ακούω. Η απουσία σου έχει τη γεύση του αλατιού, το άρωμα ενός ημιτελούς ονείρου. Κλείνω τα μάτια μου και σε εφευρίσκω, στη βραδύτητα της νύχτας, εκεί που η σιωπή γίνεται υπόσχεση. Σε περιμένω χωρίς να σε περιμένω, όπως περιμένουμε τη βροχή όταν η ζέστη γίνεται επιθυμία.

Υπάρχει στο βλέμμα σου μια σκιά που με γδύνει, χωρίς χειρονομία, χωρίς λέξη, χωρίς τέλος. Κάθε κούνημα των βλεφάρων με κρατά σε ίλιγγο, και χάνομαι – σκόπιμα. Η αναπνοή μου γίνεται το φως σου, το δέρμα μου η ηχώ σου. Γλιστράω ανάμεσα στα δευτερόλεπτα σαν ένα μυστικό που φυλάει η νύχτα. Και αν αύριο δεν είμαστε τίποτα, θα κρατήσω στα χείλη μου τη γεύση της σιωπής σου.

Σου γράφω με πρωινή δροσιά και λίγη φωτιά στο στόμα. Κάθε λέξη αγγίζει, ξυπνά, σαν ένα χάδι που διστάζει να γεννηθεί. Ο χρόνος λυγίζει, αναστέλλεται, και κάτω από τον ιστό της αυγής νιώθω τη φανταστική σου αναπνοή, ζεστή, δονούμενη, εύθραυστη. Προσφέρω τις σκέψεις μου στον άνεμο, ελπίζοντας να τις μεταφέρει σε σένα, να τις αφήσει στο δέρμα σου σαν ένα αόρατο φιλί.

Σιγά σιγά σε εφευρίσκω, όπως ζωγραφίζεις το φως σε ένα όνειρο. Η απουσία σου είναι ένα άρωμα, η παρουσία σου ένας σιωπηλός ίλιγγος. Αναπνέω ανάμεσα σε δυο αναμνήσεις, εκεί όπου όλα ακόμα τρέμουν, όπου τα λόγια δεν τολμούν πια να μιλήσουν. Κάθε χτύπος του χρόνου είναι μια υπόσχεση που αναστέλλεται, μια συγκίνηση που αναζητά το τέλος της. Και στέκομαι εκεί, μισή σκιά, μισή φωτιά, περιμένοντας τον κόσμο να κοιμηθεί για να σε σκεφτώ χωρίς τύψεις.

Σε αγγίζω στη σκέψη, απαλά, όπως κάποιος αγγίζει ένα όνειρο από φόβο μήπως ξεθωριάσει. Το δέρμα μου κρατά τη μνήμη της απουσίας σου, κάθε αναπνοή, μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Σε φαντάζομαι στο σκοτάδι, εκεί που οι σκιές γίνονται απαλές, εκεί που το φως μένει στις καμπύλες της σιωπής. Η επιθυμία μου δεν φωνάζει, περιμένει, εγκαθίσταται, αναπνέει. Και όταν η νύχτα με αγγίζει, είναι το όνομά σου που ψιθυρίζει.

Ανάμεσα στα χείλη μου, η ανάμνηση σου γλιστράει, ζεστή σαν μια λέξη που δεν λέγεται. Χορεύει, ελαφρύ, ενάντια στη γλώσσα μου, σαν ένα μυστικό πολύ όμορφο για να το ομολογήσω. Κλείνω τα μάτια μου – και όλα γίνονται φλόγα. Ο ίδιος ο αέρας βαραίνει από σένα, από αυτό το τίποτα που καίγεται, από αυτό το όλο που τρέμει. Είμαι εδώ, προσφέρομαι στη σιωπή, ακούγοντας τον κόσμο να ξεθωριάζει για να μείνει μόνο το ίχνος σου, αόρατο και αληθινό.

Το βράδυ απλώνεται στο γυμνό μου δέρμα και ο άνεμος μου μιλάει για σένα. Κάθε ρίγος γίνεται γλώσσα, κάθε αναπνοή, ανάμνηση. Χάνω τον εαυτό μου στο αργό κάψιμο της αναμονής και της λαχτάρας. Δεν είναι η σάρκα που καλεί, αλλά η ψυχή, πληγωμένη με γλυκύτητα. Θέλω αυτόν τον ήσυχο ίλιγγο, αυτή την άβυσσο χωρίς πτώση, όπου οι σκιές μας συγχέονται και ξεχνούν τα ονόματά τους.

Γράφω την ανάσα σου στο δέρμα μου, με το μελάνι της νύχτας. Κάθε λέξη τρέμει, αναπνέει, σαν να προέρχεται από εσάς. Η σιωπή σου ξαπλώνει στους γοφούς μου, ζυγίζει απαλά, καίγεται αργά. Δεν κινούμαι - αφήνω τον κόσμο να εξαφανιστεί, μέχρι να μείνει μόνο το ίχνος μιας ατελείωτης επιθυμίας.