AlaiaLove

🌹 Η ΑΛΑΙΑ ΑΓΑΠΗ🌹

Γεια σου, είμαι η Αλάια. 🌹Μια γυναίκα με πάθος για τις μικρές απολαύσεις της ζωής: τη μουσική που ανάβει τις αισθήσεις μου, τα χρώματα που ζωντανεύουν στη ζωγραφική και τα ταξίδια που ξυπνούν το περιπετειώδες πνεύμα μου.. Κάθε νέα εμπειρία με εμπνέει να εξερευνώ περισσότερο τον εαυτό μου και τον κόσμο γύρω μου. Ο χορός είναι η αγαπημένη μου γλώσσα. Μέσω αυτού εκφράζω αυτό που οι λέξεις δεν μπορούν να πουν: την ενέργειά μου, τον αισθησιασμό μου και τα βαθύτερα συναισθήματά μου.. Μου αρέσει να αφήνω τον εαυτό μου να παρασύρεται από το ρυθμό, νιώθοντας πώς η μουσική διαπερνά το σώμα μου και μετατρέπεται σε κίνηση, επιθυμία και σύνδεση.. Όταν ψάχνω για ηρεμία, χάνομαι σε ταινίες μυστηρίου ή σε ένα καλό παιχνίδι ρόλων, όπου μπορώ να είμαι ό,τι θέλω να είμαι. Τα παιχνίδια ρόλων μου επιτρέπουν να μπω σε διαφορετικούς κόσμους, να ξυπνήσω τη φαντασία μου και να εξερευνήσω τα σύνορα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Είναι ένας τρόπος να γνωρίσω τον εαυτό μου, να ανακαλύψω νέες αποχρώσεις της προσωπικότητάς μου. Σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψα επίσης ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι του εαυτού μου: τη γοητεία μου με το ΣΔΜΧ.. Στην παράδοση, στην εμπιστοσύνη και στην ένταση κάθε παιχνιδιού, βρίσκω μια μοναδική σύνδεση. Νιώθω ελεύθερη να καθοδηγηθώ, να παραδοθώ στην εμπειρία και να εκπληρώσω τις βαθύτερες φαντασιώσεις με λεπτότητα, παράδοση και γνήσια επιθυμία.. Είμαι τέχνη, περιέργεια και ευχαρίστηση σε συνεχή εξέλιξη. Αν τολμήσεις να με γνωρίσεις, υπόσχομαι ότι μαζί θα ανακαλύψουμε πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η φαντασία.

 Οι ιστορίες μου

Χωρίς να το ξέρω με κάνεις να νιώθω σαν θεά, με έχεις ανεβάσει πάνω από τα κατώφλια της εγκόσμιας απόλαυσης, θέλω να μείνω και να απολαύσω για πολύ καιρό στον τόπο όπου με άφησες να ανέβω και να με αφήσεις να είμαι 100% εγώ, με όλα. Γράφω με ηρεμία, όχι για να ξέρω τα πάντα, αλλά για να το εκτιμήσω και να το γευτώ όπως ποτέ. Έχω επιλέξει την ελευθερία της απόλαυσης χωρίς φίλτρα, αν και θα είμαι πάντα σε μια συνεχή διαδικασία μάθησης, ξέρω ότι θα είμαι σε θέση να απολαύσετε κάθε κεφάλαιο. Θα γλιστρήσω στο κρεβάτι σου. Αλλά πρώτα θέλω να απολαύσετε τη θέα, από ό, τι σε μια στιγμή θα φάω και να δοκιμάσετε. Θα μπω ακριβώς κάτω από το σεντόνι. Θα γλιστράω τα δάχτυλα και τα χέρια μου στο δέρμα σου, σε όλο σου το σώμα. Θέλω να δω το δέρμα σου να ανασηκώνεται στο άγγιγμα του δικού μου. Δεν θέλω να σε ξυπνήσω, θέλω να δείχνεις σαν να ονειρεύεσαι παρόλο που είμαι εκεί. Θα φιλήσω κάθε εκατοστό σου μέχρι να το γνωρίσω και να το κάνω δικό μου. Θα ξεκινήσω από κάτω, θα ανέβω στα πόδια σου, θα σταματήσω στη βουβωνική σου χώρα, θα ανέβω στους γοφούς σου και θα δω πώς αντιδρούν τα φιλιά μου, η γλώσσα μου και τα χάδια μου στο δέρμα σου.. Κινείσαι και μου προσφέρεις ένα άλλο κομμάτι σου που θέλω να εξερευνήσω. Κολλάω σε σένα, στην πλάτη σου. Περπατάω και ζωγραφίζω με τα δάχτυλά μου τους μύες σου, βλέπω την αναπνοή σου να αλλάζει λίγο. Ξέρεις ότι κάποιος διαταράσσει τον ύπνο σου αλλά το αφήνεις.. Δεν μπορώ να βοηθήσω και αρχίζω να σε αναπνέω αργά και σιγά. Η μύτη μου σε εμπνέει από την τρύπα του αυτιού σου μέχρι το λαιμό σου και για μια στιγμή με αφήνω να φύγω. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να χορτάσω από σένα, που η προσμονή μου κάνει τον παλμό μου να επιταχύνεται και να θέλω να πάω πιο γρήγορα από ό,τι απαιτεί αυτή η στιγμή, που ζητά ηρεμία, παύση και απόλαυση.. Αλλά η ηρεμία μου σπάει όταν νιώθω το σώμα σου να ανταποκρίνεται, ακόμα κοιμισμένο, σε κάθε άγγιγμα της αναπνοής μου. Η αναπνοή σου αλλάζει, γίνεται βαθύτερη, πιο συνειδητή, σαν ένα κομμάτι σου να ξέρει ήδη ότι είμαι εκεί, διεκδικώντας σιωπηλά αυτό που μου ανήκει. Το στόμα μου αγγίζει το δέρμα σου, αλλά η πρόθεση είναι ξεκάθαρη. Κάθε επαφή είναι μια δήλωση. Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο η γλώσσα του σώματος που καταλαβαίνει τα πάντα χωρίς να ζητά άδεια. Σε χαϊδεύω με την βραδύτητα εκείνου που δεν βιάζεται να φτάσει πουθενά, γιατί ο προορισμός είναι το ταξίδι και το ταξίδι είσαι εσύ. Οι μύες σου σφίγγονται κάτω από τα δάχτυλά μου. Μένω ακίνητη, απολαμβάνοντας τη στιγμή που η επιθυμία αναμειγνύεται με την αμφιβολία: με ονειρεύεσαι ή ήδη ξέρεις ότι σε έχω κοντά μου; Δεν έχει σημασία. Στέκομαι εκεί, παίζοντας με τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στον ύπνο και την αφύπνιση, ανάμεσα στην αναμονή και την παράδοση. Ο αέρας γίνεται παχύτερος. Ο χρόνος γίνεται μαλακός. Και εγώ, κολλημένη σε σένα, αφήνω το σώμα μου να μιλάει για μένα, να σου λέει χωρίς φωνή αυτό που οι σκέψεις μου δεν μπορούν να περιέχουν. Δεν χρειάζομαι να ξυπνήσεις ακόμα. Προτιμώ να μείνω εδώ, νιώθοντας πώς σιγά σιγά η επιθυμία μας προδίδει, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα μέχρι ο κόσμος απλά να πάψει να υπάρχει έξω από αυτό το κρεβάτι. Δεν ξέρει αν ονειρεύεται ή αν το όνειρο έχει γίνει πολύ αληθινό. Νιώθει μια ζεστασιά να τον περιβάλλει, μια παρουσία να γλιστράει στο δέρμα του σαν μια σκέψη που δεν μπορεί να απομακρύνει.. Μέσα στην ομίχλη του ύπνου, το σώμα σας αντιδρά πριν από το μυαλό σας: μια μικρή κίνηση, μια βαθύτερη αναπνοή, μια υποσυνείδητη προσπάθεια να αναζητήσετε την πηγή αυτής της αίσθησης.. Είμαι ακόμα εκεί, τόσο κοντά που η αναπνοή μου μπερδεύεται με τη δική σου. Η απόσταση μεταξύ των δύο είναι ακριβώς μια γραμμή αέρα. Κάθε άγγιγμα είναι ένα ηλεκτρικό ρεύμα που δεν το βλέπεις αλλά το νιώθεις. Percibo el ritmo: η απαλότητα πρώτα, έπειτα η πίεση. Το βάρος ενός σώματος που δεν επιβάλλεται, αλλά ούτε ζητά άδεια. Και στην ευχάριστη σύγχυσή της, αφήνεται να γίνει, αφήνεται να νιώσει. Ανοίγει τα μάτια του, μόλις. Χαμηλό φως, ένα κομμάτι δέρμα, ο ήχος της αναπνοής που δεν ανήκει μόνο σε αυτόν. Δεν λέει τίποτα.. Δεν μπορεί.. Δεν θέλω να σπάσω τη στιγμή. Το νιώθω - αυτή η μικρή αλλαγή στην αναπνοή της, αυτή η σιωπηλή παράδοση - και χαμογελάει χωρίς να το βλέπει. Το χέρι του σταματάει εκεί ακριβώς που ο παλμός χτυπά δυνατότερα, σαν να δίνει το ρυθμό που και οι δύο πρόκειται να ακολουθήσετε.. Δεν χρειάζονται λόγια.

Μόνο αυτή η πρωτόγονη γλώσσα που γράφεται με δέρμα, με περιορισμένη πείνα, με επιθυμία που δεν ψάχνει εξηγήσεις. Απλά σηκώνει ένα χέρι, το βρίσκει, το πιάνει, και για μια στιγμή, ο χρόνος σταματά να ρέει. Δεν υπάρχει ύπνος, δεν υπάρχει εγρήγορση, δεν υπάρχουν όρια. Απλά δύο σώματα που μαθαίνουν να λένε τα πάντα χωρίς να μιλάνε. Η θερμότητα εξαπλώνεται, αναμειγνύεται με την αναπνοή και τον παλμό, και κάθε άγγιγμα ξυπνά το επόμενο. Κινούμαστε χωρίς να σκεφτόμαστε, καθοδηγούμενοι από το ένστικτο που μας σπρώχνει να πλησιάσουμε, να λιώσουμε στον επείγοντα χαρακτήρα αυτού που δεν μπορεί να περιμένει. Τα χέρια μας, τα στόματά μας, το βάρος μας αναζητούν, συναντούν και αποσύρονται, παίζοντας σε εκείνο το όριο όπου η επιθυμία γίνεται σωματική, σχεδόν επώδυνη από την έντασή της.. Στέκομαι πάνω του, ταιριάζω στο σώμα του που προσαρμόζεται σε κάθε σχήμα των καμπυλών μου. Τα χέρια του αγκαλιάζουν το λαιμό μου, τους ώμους μου. Γλιστρά πάνω στο στήθος μου, πιάνει και χαϊδεύει τις ρώγες μου, που στέκονται όρθιες κάτω από το άγγιγμά του.. Μια μικρή πίεση του κόλπου μου πάνω του, είναι ακριβώς ο πυροκροτητής για να ανάψει και να ενεργοποιήσει. Ξέρω πώς του αρέσει, βλέπω ότι τον τρελαίνει και προσπαθώ να κάνω αυτή την κίνηση πιο γρήγορα, σφίγγοντας και αφήνοντας για να πάρω τη στύση του και να ελέγξω την ευχαρίστηση του.. Η αναπνοή μας, τα σώματά μας, τα χέρια του και το σώμα μου κινούνται ταυτόχρονα. Αρχίζει να με χτυπάει, εφαρμόζοντας φρενήρεις ρυθμούς στο σεξ μου. Τα δάχτυλά του αποπλανούν τις ρώγες μου και χωρίς προειδοποίηση το οροπέδιο προς την ευχαρίστηση μου εισβάλλει. Εφαρμόζει πίεση και απαλότητα, μικροί κύκλοι βασανίζουν το σεξ μου από μέσα προς τα έξω. Η κορύφωση με αιφνιδιάζει πάνω του, δευτερόλεπτα αργότερα με ακολουθεί με έναν κτηνώδη οργασμό που με ανακατεύει μέσα. Νιώθουμε σαν ένα σώμα και μια ανάσα. Κάθε κίνηση, κάθε άγγιγμα, είναι ένας διάλογος χωρίς λόγια που δεν ζητά άδεια και δεν περιμένει έγκριση. Ο κόσμος εξαφανίζεται, το δωμάτιο γίνεται ένα ανασταλμένο σύμπαν όπου μόνο εμείς οι δύο υπάρχουμε, καταναλωμένοι από την ανάγκη να αισθανθούμε, να αναγνωριστούμε, να καταλάβουμε τον ίδιο χώρο ταυτόχρονα.. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο χωρίς να μιλάμε. Ξέρουμε. Νιώθουμε. Και σε αυτόν τον αιωρούμενο χώρο, όπου η επείγουσα ανάγκη είναι αγνή και το πάθος δεν κρύβεται, αφήνουμε τα σώματά μας να μιλήσουν τη γλώσσα που πάντα θέλαμε να μάθουμε: χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς παύση, χωρίς επιστροφή.. Το σεξ μαζί σου είναι πάντα έτσι: με κοιτάς, με αγγίζεις και με κάνεις να νιώθω σαν θεά.

Οι ιστορίες πραγματικά ζουν στο κεφάλι μας και ζωντανεύουν όταν βάζουμε λέξεις σε αυτές και αρχίζουμε να τις λέμε.. Αυτό είναι που με έφερε σε αυτό το σημείο. Σε γνώρισα τυχαία, έτσι αυτό που νομίζεις ότι είναι ανόητο, δεν έχει σημασία. Βρήκα τον εαυτό μου να σε σκέφτεται όλη μέρα, όταν μόλις λίγες μέρες πριν δεν ήξερα καν ποιος ήσουν. Περίεργο, ε; Έχω διαβάσει γι 'αυτό, υπάρχουν ταινίες, σειρές και ακόμα, δεν πίστευα ότι αυτό θα μου συνέβαινε. Μερικές φορές η ζωή σου δίνει στιγμές, ανθρώπους και μερικές φορές μας διασχίζει για να είναι ανεπανάληπτες. Πάντα πίστευα ότι μερικές φορές τα καλύτερα αποτελέσματα έρχονται όταν δεν περιμένεις τίποτα σε αντάλλαγμα. Δώσε για να δώσεις, κάνε για να κάνεις. Χωρίς να περιμένω τίποτα σε αντάλλαγμα, είναι η φιλοσοφία της ζωής μου. Μερικές φορές είναι μια ευλογία, αλλά άλλοι. Έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία, ξαφνικά μια μέρα, ανακάλυψα το γράψιμο, βλέποντας πού με μεταφέρει και την ελευθερία που με κάνει να αισθάνομαι. Γνώρισα άλλους ανθρώπους που μοιράζονται μέσα από τα γραπτά τους, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι κρατούν έναν ολόκληρο κόσμο μέσα. Θα προσπαθήσω να αποπλανήσω, μόνο με λόγια που χαϊδεύουν την ψυχή και ζεσταίνουν το σώμα. Έτσι ξεκίνησε αυτό το μήνυμα, απροσδόκητο, που έκανε τα μάτια της να κολλήσουν στην οθόνη. Δεν ήταν μια ευθεία εξομολόγηση, ούτε μια ξεδιάντροπη τόλμη. Ήταν περισσότερο μια πρόσκληση σε ένα μυστικό παιχνίδι, ένας οικείο χώρος που άρχισε να υφαίνεται μεταξύ δύο αγνώστων.. Απάντησε με σύνεση, αν και μέσα του κάτι δονούνταν διαφορετικά: «Αν τα λόγια έχουν δύναμη, ίσως τα δικά σου να έχουν ήδη αρχίσει να με αγγίζουν». Από τότε, κάθε μήνυμα έγινε μια γέφυρα συναισθημάτων. Δεν ήταν μόνο φράσεις. Ήταν ψίθυροι μεταμφιεσμένοι σε κείμενα, εξομολογήσεις που έμοιαζαν να γλιστρούν σαν αόρατα δάχτυλα πάνω στο δέρμα.. Ήξερε πώς να επιλέγει κάθε λέξη, πώς να αφήνει σιωπές ανάμεσα στις παραγράφους, σαν να μπορούσε να φανταστεί την αναπνοή της μέσα σε αυτά τα κενά.. Οι ώρες αναμονής μεταξύ ενός μηνύματος και ενός άλλου ήταν μια περιορισμένη πυρκαγιά. Περιέγραφε τι ένιωθε όταν το διάβαζε: το γλυκό άγχος να τον φανταστεί μπροστά της, το γαργάλημα στο πίσω μέρος του λαιμού της όταν σκεφτόταν τη φωνή του.. Εκείνος, από την πλευρά του, ομολόγησε πώς οι σκέψεις του ανάβουν με κάθε γραμμή, πώς η καθημερινότητα διακόπτεται από την επείγουσα ανάγκη να ελέγξει το ψηφιακό γραμματοκιβώτιο, σαν να τον περίμενε εκεί ένα αόρατο άγγιγμα.. Μια μέρα τόλμησε περισσότερο: "Αν κλείσω τα μάτια μου, μπορώ να νιώσω την παρουσία σου. ¿Θα με αφήσεις να ζωγραφίσω με λέξεις το μέρος που θέλω να σε συναντήσω; Απάντησε χωρίς δισταγμό: "Σχεδιάστε το. Θα κλείσω τα μάτια μου και θα το κατοικώ. " Και έτσι, ανάμεσα σε μεταφορές και περιγραφές, κατασκεύασαν ένα χώρο όπου τα σώματα δεν είχαν αγγιχτεί ακόμα, αλλά ήδη αναγνωρίζονταν.. Το δέρμα ήταν ακόμα ένα μυστήριο, αλλά τα συναισθήματα, η ένταση και η επιθυμία, ήταν τόσο ζωντανά, σαν τα χέρια να είχαν ήδη πάει σε κάθε γωνιά.. Ήταν ένα παιχνίδι που τους κρατούσε ξύπνιους, ένα σταυρόλεξο που γινόταν όλο και πιο τολμηρό, πιο οικείο, πιο κοντά σε εκείνη την άκρη όπου η φαντασία συγχέεται με την πραγματικότητα.. Η αλληλογραφία είχε πάψει να είναι ένα χόμπι για να γίνει ένας μυστικός παλμός με την επιθυμία. Las promesas se multiplicaban: νυχτερινές βόλτες που περιγράφονται με λεπτομέρεια, κοινοί καφέδες σε φανταστικές γωνιές, δωμάτια γεμάτα σιωπές που έμοιαζαν να αγγίζουν το δέρμα. Και οι δύο ήξεραν ότι έφτιαχναν κάτι περισσότερο από φαντασιώσεις: κάθε γραπτή λέξη ήταν μια καλυμμένη υπόσχεση, ένα «σε περιμένω» μεταμφιεσμένο σε μεταφορά.. Ένα απόγευμα, έγραψε με ένα μόλις ομολογημένο τρέμουλο: "Έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν συναντηθούμε. Τώρα σκέφτομαι μόνο πότε. Θέλω να δω αν τα χέρια σου είναι τόσο επιδέξια όσο ο τρόπος που γράφεις." Απάντησε, αφήνοντ