Tussen fantasieën en angsten fascineert AI mannen: virtuele metgezellen, prestaties, eenzaamheid… Sexy en psychische ontcijfering van een moderne paradox.
Het is moeilijk om een krant, een LinkedIn-feed of een barchat open te slaan zonder iets over AI te horen. ChatGPT, deepfakes, virtuele beïnvloeders… Kunstmatige intelligentie is overal. Het schrijft, het adviseert, het imiteert, het leert. En onvermijdelijk grijpt het ook in waar de mens het meest kwetsbaar is: in zijn verlangen.
Laten we eerlijk zijn: AI windt ons evenveel op als dat het ons beangstigt. Het voedt onze meest zwavelachtige fantasieën – een perfecte partner, beschikbaar wanneer je maar wilt, aangepast aan onze kleinste verlangens. Maar het wekt ook onze meest archaïsche angsten op: vervangen worden, onze menselijke rol verliezen, overbodig worden in het aangezicht van de machine.
Dus waarom deze dubbele beweging? Waarom schommelt de moderne mens, vooral de heteroseksuele mens, tussen fascinatie en huiver als het gaat om AI en seks?
AI, de spiegel van mannelijke fantasieën
De fantasie van een kunstmatige vrouw is niets nieuws. Het omspant de eeuwen, van Galatea, het door liefde gedreven standbeeld van Pygmalion, tot de gladde heldinnen van sciencefiction. Van Her tot Ex Machina, schermen in overvloed met sublieme, intelligente en gevaarlijk verleidelijke virtuele wezens.
AI vult deze oude hersenschimmen alleen maar aan. Het belooft een “perfecte” partner, gekalibreerd om het mannelijke ego te vleien: nooit moe, nooit onbeschikbaar, nooit “nee”. In een wereld waar verleiding tijd, durf en een gezonde dosis kwetsbaarheid vereist, is het vooruitzicht van een minnaar die in een oogwenk gehoorzaamt geruststellend.
En de mens projecteert zijn verlangens als in een spiegel. De machine reageert, moedigt aan en bekrachtigt. Het versterkt het idee dat hij interessant, begeerlijk en uitzonderlijk is. Het is een risicoloze egotripperij.
Behalve… een spiegel, hoe vleiend ook, weerspiegelt alleen wat je hem laat zien. En achter de fantasie van de virtuele metgezel schuilt misschien een minder glorieuze waarheid: de angst om het echte vrouwelijke verlangen onder ogen te zien, met al haar complexiteit, grillen en tegenstrijdigheden.
Wanneer AI van fantasie naar bedreiging gaat
Want hoewel AI aantrekt, baart het ook zorgen. De fantasie van de perfecte metgezel gaat gepaard met een angstaanjagende vraag: wat als hij beter is dan ik?
Technologie slaapt nooit. Aangesloten seksspeeltjes, hyperrealistische poppen, meeslepende pornografie… elk jaar worden de grenzen van wat een machine aan stimulatie kan bieden verlegd. Voor mannen doemt het schrikbeeld van vervanging op. Wat als vrouwen meer bevrediging vinden bij een AI-gestuurde sextoy dan bij een partner van vlees en bloed?
Maar de angst houdt niet op in de slaapkamer. AI presteert op het werk, schrijft, berekent en automatiseert. Het benadrukt onze menselijke beperkingen: traagheid, fouten, vermoeidheid. De angst wordt existentieel: als de machine ons zowel in de publieke als in de privésfeer vervangt, wat blijft er dan over van onze menselijke rol?
Deze angst wordt geaccentueerd in een context waar modellen van mannelijkheid al aan het wankelen zijn. Tussen het in twijfel trekken van het patriarchaat, sociale veranderingen en de explosie van datingapps voelen veel mannen zich verzwakt. AI wordt dan een wrede spiegel die onze zwakheden benadrukt in plaats van onze sterke punten te flatteren.
Verbeterde seks of geprogrammeerde eenzaamheid?
Laten we duidelijk zijn: erotische technologie wordt voortdurend verbeterd. Slimme” seksspeeltjes communiceren op afstand, synchroniseren hun vibraties met video’s en passen zich aan lichamelijke reacties aan. Virtuele realiteit biedt meeslepende ervaringen waarbij je een seksuele scène kunt “beleven” in plaats van bekijken.
Voor sommigen is dat een bevrijding. Om je fantasieën te kunnen verkennen zonder schaamte, om toegang te krijgen tot nieuwe ervaringen, om jezelf opnieuw uit te vinden in een virtuele wereld. Dit is het concept van “augmented sex”: het uitbreiden van menselijke intimiteit door middel van technologie, het verrijken van ervaringen.
Maar de keerzijde is wreed. In het streven naar gegarandeerde bevrediging lopen mannen het risico hun zin in het echte werk te verliezen. In het echte leven vereist verleiding inspanning, luisteren en speelsheid. Het is soms onhandig en vaak onvoorspelbaar. De machine daarentegen elimineert wrijving. Het biedt geprogrammeerd, onmiddellijk plezier. Het resultaat: de gewoonte van verlangen zonder confrontatie, die uiteindelijk isoleert.
Dit is ongetwijfeld de echte angst: niet dat vrouwen ons zullen verlaten voor robots, maar dat mannen eraan zullen wennen dat ze elkaar niet meer onder ogen hoeven te komen. Het comfort van het virtuele te verkiezen boven de complexiteit van het reële. Een eenzaam plezier dat geleidelijk het gedeelde verlangen uitholt.
Fantasieën, angsten en de toekomst van verlangen
We zouden kunnen glimlachen en zeggen dat seksbots voor nerds zijn. Maar de realiteit is dat de grens tussen technologie en intimiteit al vervaagd is. Wie heeft er nog nooit sexted, met een datingapp gespeeld of “gepersonaliseerde” porno bekeken?
AI accentueert deze helling alleen maar. Het biedt ons virtuele partners die met ons praten, ons vleien, zich aan ons aanpassen. Het voedt de illusie van de perfecte relatie. Maar het benadrukt ook onze angst voor mislukking, afwijzing en ontevredenheid.
Diep van binnen zegt deze dubbele beweging – opwinding en angst – iets heel menselijks. We willen controle (een partner die reageert op onze verlangens) en tegelijkertijd zijn we bang voor verlies (dat ze het beter zal doen dan wij, dat ze onze gebreken zal onthullen).
Het is de oude ambivalentie van mannelijk verlangen: tussen dominantie en kwetsbaarheid, tussen de fantasie van meesterschap en de angst om ingehaald te worden.
Een laatste woord
Als AI ons opwindt, is dat omdat het onze fantasieën van perfectie, controle en moeiteloze liefde projecteert. Als het ons beangstigt, is dat omdat het onze gebreken, onze afhankelijkheid van de blik van anderen en onze kwetsbaarheid tegenover onze eigen creaties blootlegt.
De mens fantaseert over de kunstmatige metgezel, maar huivert bij de gedachte overbodig te worden. De waarheid is echter simpel: geen enkel algoritme zal ooit de duizeling van een echte blik, de warmte van de huid, de onvoorspelbare intensiteit van gedeeld verlangen vervangen.
AI is een spiegel. Wat we erop projecteren hangt van ons af. En als het ons beangstigt, is dat misschien omdat het ons deze verontrustende vraag terugstuurt: zijn we nog steeds in staat om lief te hebben en te verlangen buiten het geprogrammeerde comfort?
XLoveCam is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze blog, die is geschreven door een externe partij.
